انتظار می‌رود که ویروس واگیردار کووید-19، تغییراتی دائمی در زندگی‌های ما به وجود آورده باشد؛ این تغییرات از نحوه‌ی احرازهویت افراد تا چگونگی بازگشایی درها – و حتی چگونگی استفاده از سرویس‌های بهداشتی عمومی – متغیر هستند. اگر به تمام این تغییرات نگاهی بیندازیم، متوجه یک موضوع مشترک می‌شویم؛ تمام این تغییرات از راهکارهای بدون‌تماس طرفداری می‌کنند.
استفاده از بیومتریک‌ها برای احراز هویت کارکنان و مشتریان، در طول دهه‌ی گذشته بسیار افزایش پیدا کرده است. حتی انتظار می‌رود که تقاضای ارگان‌های دولتی و خصوصی به مراتب سریع‌تر از این هم شاهد رشد باشد، چرا که در واکنش به چالش‌های جدید ایجادشده به خاطر این ویروس، این ارگان‌ها نیازمند تشخیص دقیق کارکنان، دانش‌آموزان، بیماران و بسیاری از افراد دیگر هستند.
گسترش احتمالی کووید-19 افراد را بر آن داشته است که از لمس کیپد‌ها، کارتخوان‌ها و سایر دستگاه‌های استفاده‌شده برای احراز هویت دقیق، بسیار محتاط عمل کنند. به نقل از مراکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا، امکان دارد که افراد با لمس سطوحی که ویروس روی آنها نشسته است به این ویروس مبتلا شوند، ویروسی که بیرون از بدن میزبان، برای ساعت‌ها زنده می‌ماند.
تکنولوژی‌هایی چون تشخیص عنبیه و تشخیص چهره، راهکارهایی دقیق را برای شناسایی افراد به صورت حضوری و آنلاین ارائه می‌کنند. نکته‌ی حائزاهمیت اینجاست که سیستم‌های بدون‌تماس باعث گسترش ویروس کرونا و سایر پاتوژن‌های بیماری‌زا نمی‌شوند.
در اینجا به چند مورد از اقدامات اخیری اشاره می‌کنیم که بیومتریک‌ها در آنها ایفای نقش می‌کنند.
ندامتگاه‌ها، زندانیان را در مکان‌هایی بسیار فشرده و نزدیک به هم نگهداری می‌کنند؛ این مکان‌ها یک فضای به نسبت ایده‌آل را برای گسترش بیماری ایجاد می‌کنند. سرپرستان بندها و زندان‌ها در حال آزادسازی بسیاری از مجرمین خرد هستند تا احتمال مبتلا‌شدن آنها را به این ویروس کاهش دهند. در طول فرآیند آزادسازی زندانیا، بیومتریک‌ها می‌توانند جلوی آزادکردن افراد اشتباهی را بگیرند. این بیومتریک‌ها ابزاری را در اختیار مراکز اعمال قانون قرار می‌دهند که با کمک آنها زندانیان آزاد‌شده به عنوان بخشی از شروط وثیقه‌ی خود شناسایی می‌شوند.
کمک‌های رفاه اجتماعی همچون برنامه‌های مربوط به بیکاری و تغذیه، به کمک میلیون‌ها آمریکایی می‌آید که از کار بیکار شده‌اند یا کسب‌و‌کارشان تعطیل شده است. استفاده از بیومتریک‌ها می‌تواند باعث کاهش کلاهبرداری در این زمینه شود و این اطمینان را بدهد که این کمک‌ها در حال رسیدن به دست افراد مناسب هستند. کشور هندوستان، یک مثال خوب در این زمینه است؛ پروژه‌ی کارت ملی این کشور به سیستم تشخیص-عنبیه مجهز شده است و در این پروژه بیش از 1 میلیارد شهروند ثبت شده‌اند. این برنامه به صورت روزانه بیش از 4 میلیون درخواست برای احرازهویت دریافت می‌کند.
به نقل از متخصصین پزشکی، افرادی که به کووید-19 مبتلا شده‌اند و بعد حالشان خوب شده است، می‌توانند با خاطر جمع دوباره به محیط کار برگردند. برخی از مراکز بهداشتی محلی، برای کارمندان کارتی صادر می‌کنند که مدرک سلامتی آنهاست، طبق این مدرک ثابت می‌شود که فرد مربوطه قبلا این ویروس را گرفته است. این کارت‌ها مجهز به چیپ‌هایی هستند که الگوی بیومتریکی صاحبان آنها را در خود گنجانده‌اند. برای جلوگیری از آلودگی احتمالی به این ویروس، وجود یک سیستم بیومتریکی بدون‌تماس بسیار منطقی به نظر می‌رسد.
در جریان جلسات پزشکی از راه دور، متخصصین مراکز درمانی از بیومتریک‌های بدون‌تماس استفاده می‌کنند تا مطمئن شوند که بیماران در حال دریافت مداوای درست هستند. علاوه بر این، چنین کاری به تضمین حفاظت از حریم خصوصی بیماران نیز کمک می‌کند.
درست است که بسیاری از کارکنان به دفاتر کاری خود بازگشته‌اند، ولی میلیون‌ها نفر هنوز هم با استفاده از کامپیوترها و دستگاه‌های شخصی یا شرکتی خود، در حال دورکاری هستند. در هر دو صورت، کارفرمایان به بیومتریک‌هایی احتیاج دارند که نشان بدهند فقط کارکنان مجاز در حال اتصال به شبکه‌ی شرکتی هستند. مقامات قانونی در مورد هکرها هشدار می‌دهند؛ این هکرها می‌دانند که چطور رمز‌ها و کدهای چندرقمی را هک کنند و به زانو در آورند. به همین خاطر بود که سال گذشته، اِف.بی.آی به اُرگان‌ها توصیه نمود که بیومتریک‌ها را به فرآیند تشخیص‌هویت خود بیفزایند.
اُرگان‌ها به دنبال راه‌هایی هستند که با کمک آنها بتوان بدون نیاز به لمس دستگاه، درها را باز کرد. راهکارهایی که برای این کار می‌توان استفاده کرد، سنسورها یا پدال‌های مخصوص پا هستند؛ این راهکارها بدون آنکه هیچ نیازی به کشیدن دستگیره یا چرخاندن دستگیره و اهرم یک در داشته باشند، به صورت الکترونیکی درهای ورودی را باز می‌کنند. سوئیچ‌های بدون تماس نصب‌شده در نقاط ورودی، قادر به حس‌کردن حرکت یک دست هستند. سیستم‌های تشخیص حرکت همچنین می‌توانند درها را باز کنند. استفاده از بیومتریک‌های بدون‌تماس، لایه‌ای از امنیت و ایمنی را می‌افزاید.
بیومتریک‌ها برای استفاده در آسانسورها ایده‌آل هستند. دستگاه‌های تشخیص‌دهنده، کارکنان را احرازهویت خواهند نمود و اتاقک آسانسور را فرا می‌خوانند تا بدون نیاز به لمس هیچگونه دگمه‌ای، آنها را به طبقه‌ی موردنظرشان برسانند. ساختمان‌ها می‌توانند از سیستم‌های کنترل صدا برای مراجعین استفاده کنند.
حتی سرویس‌های بهداشتی عمومی هم شاهد تغییرات خواهند بود و برخی از این تغییرات هم‌اکنون لحاظ شده‌اند. سنسورهای قادر به تشخیص افراد، جایگزین اهرم‌ها، دگمه‌ها و دستگیره‌های روی دستشویی‌ها، روشویی‌ها و ظروف مایع دستشویی خواهند شد. قراردادن ایستگاه‌هایی برای شستشوی دست‌ها، بیرون از فضای سرویس‌های بهداشتی، از ایجاد ازدحام بیش از حد جلوگیری خواهد کرد. خشک‌کن‌های پرشتاب و وصل‌شده به روی دیوار که قادر به دمیدن میکروب‌ها در فضای اتاق هستند، جای خود را به خشک‌کن‌های گنجانیده‌شده داخل روشویی‌ها خواهند داد.
وقتی که حرف استفاده از تکنولوژی‌های تشخیص هویت دیجیتال به میان می‌آید، حریم‌خصوصی موضوع دیگریست که مطرح می‌شود. برخی از گزینه‌ها، مثل سیستم‌های تشخیص عنبیه، راهکارهایی انتخابی هستند – یک فرد از آن سیستم اطلاع دارد و با ثبت اطلاعاتش در پایگاه‌داده موافقت می‌کند. استفاده از بیومتریک‌ها این تضمین را می‌دهد که هیچ‌کس نمی‌تواند با اهداف کلاهبرداری از هویت فرد دیگری استفاده نماید.
شرکت‌های پژوهش‌کننده‌ی وضع بازار، رشد قابل‌توجهی را برای راهکارهای بیومتریکی، مخصوصا راهکارهای بدون‌تماس، پیش‌بینی می‌کنند. این شرکت‌ها همچنین به دنبال ترکیبی از تکنولوژی‌های بیومتریکی هستند که به عنوان لایه‌هایی مضاعف برای احرازهویت و امنیت به کار گرفته می‌شوند.
ما به زودی دوباره به تماشای مسابقات ورزشی و کنسرت‌ها برمی‌گردیم و دوباره با خیال راحت در سطح کشور و به دور کل دنیا سفر خواهیم کرد. ولی بسیاری از تغییرات ایجادشده در نتیجه‌ی ویروس کرونا تا سال‌های آینده همچنان سرجای خود باقی خواهد ماند. صنعت امنیت راهکارهای زیادی را ارائه خواهد نمود که پاسخگوی این چالش‌های جدید هستند.
منبع: مجله‌ی Security Magazine
