اثرانگشت هنوز هم به عنوان بیومتریک اصلی در دستگاه های کارت خوان و کنترل دسترسی تلقی میگردد. با این حال برخی از محدودیت ها کاربران را بر آن داشته است که به دنبال امکانی برای افزودن سایر بیومتریک ها در کنار اثرانگشت باشند. بنابراین چهره تبدیل به راهکاری عملی و موفق میشود.
بیومتریک متداول برای کنترل دسترسی، استفاده از اثرانگشت بوده و بسیار جا افتاده است. طبق تحقیق انجام شده توسط یِیل، در سال 2016 بیومتریک های اثرانگشت-محور با درآمدی غالب بر 4.45$ میلیارد دلار و سهم بازاری در حدود 91 درصد، بازار جهانی بیومتریک ها را تحت تسلط خود گرفته بود. طبق این تحقیق، در سال 2016 بازار بیومتریک های اثرانگشت-محور در مقایسه با سایر راهکارهای سخت افزاری بیومتریکی که طبق پیش بینی ها سهم بازاری 250$ میلیونی داشته اند، به تنهایی ارزشی برابر 4.1$ میلیارد پیدا کرده بود.
طبق گزارش ارائه شده توسط تکناویو نیز بین سالهای 2017 تا 2021 انتظار میرود که بازار جهانی بیومتریک های اثرانگشت-محور نرخ رشد مرکب سالانه ای برابر 12 درصد داشته باشند. طبق این گزارش: « بکارگیری گسترده ی بیومتریک های اثرانگشت-محور در بخش بهداشت و درمان یکی از فاکتورهای کلیدی رشد این بازار است. در بازه ی زمانی پیش بینی شده، منطقه آسیا-اقیانوسیه بزرگترین درآمدزایی را برای این بازار جهانی خواهند داشت. این میزان از درآمدزایی عمدتا بخاطر استفاده ی روبه افزایش دولت های کشورهایی چون هند از بیومتریک های اثر-انگشت محور بوده است؛ استفاده از این سیستم ها به آنها کمک میکند تا حضور کارکنان و میزان سهمیه بندی را نظارت و بازبینی کرده و از کنترل مرزها اطمینان حاصل کنند.»
علیرغم گستردگی استفاده از راهکارهای اثرانگشت-محور، این راهکارها محدودیت هایی نیز دارند.
مشتریان ارزش امنیت و آسودگی مضاعف بیومتریک های امروزی را دانسته و استفاده از آنها را ترجیح میدهند، چرا که این افراد در گذشته تجربه های ناموفق و ناراضی کننده ای از استفاده از تکنولوژی های تشخیص اثرانگشت و قابلیت اعتماد به آنها داشته اند. به عنوان مثال، طبیعت کارهایی چون حفر معادن زغال سنگ یا ساخت و ساز ساختمان ها به گونه ای است که باعث ایجاد آثار انگشتی بی کیفیت وتقریبا صاف در کارگران میشود. در چنین مواردی شناسایی آثار انگشت کارکنان با یک دستگاه تشخیص اثرانگشت تک وجهی نامحتمل به نظر میرسد. اخیرا برخی از فروشندگان نوعی تکنولوژی جدید را معرفی و عرضه کرده اند که از قرار معلوم تشخیص آثارانگشتی تقریبا عالی را تضمین میکنند. فرقی نمیکند که لنزها یا الگوریتم های تطبیقی ارائه شده توسط فروشندگان به چه میزان قدرتمند باشد، همچنان درصد بخصوصی از افراد باقی خواهند ماند که آثار انگشت آنها به خاطر سن، رنگ پوست یا “شرایط ظاهری” انگشتان – به عبارت دیگر چروکیدگی، بریدگی، خراشیدگی یا آغشتگی به روغن/وسایل آرایشی- به راحتی قابل شناسایی نیستند.
روایتهای متعددی از عدم موفقیت دستگاه های تشخیص اثرانگشت در احراز هویت کاربران وجود دارد. به عنوان مثال طبق گزارش ایندین اکسپرس، چندین فروشگاه اف.پی.اس در دهلی نو شاهد دست-خالی بازگشتن افراد بوده اند که این موضوع بخاطر عدم کارکرد دستگاه های پایانه فروش الکترونیکی یا عدم موفقیت در تشخیص آثار انگشت افراد اتفاق افتاده بوده است.
رجوع به دستگاه های تشخیص اثرانگشت-چهره
این موضوعات کاربران را بر آن داشته است که راهکارهای بیومتریکی چندوجهی را با بیومتریک های اثرانگشتی و سایر بیومتریک ها ترکیب کنند. با گنجاندن چند سنسور بیومتریکی مختلف – یعنی اثرانگشت، چهره، رگ های کف دست، عنبیه و رگ-اثرانگشت – در یک دستگاه واحد، درصد بالاتری از کاربران با موفقیت ثبت و احراز هویت خواهند شد.
برخی از آثار انگشت برای شناسایی بسیار دشوار هستند. آثار انگشت قدیمی و فرسوده نیز دربرخی موارد چندان قابل اعتماد نیستند. سیستم های تشخیص چهره در برخی از موارد بهتر عمل میکنند، اما گاهی این سیستم ها در تشخیص دچار مشکل میشوند. بنابراین استفاده از چندین حالت مختلف باعث بهبود قابلیت اعتماد به این سیستم ها میشود.
برخلاف دورنمای ترسیم شده، تقاضا برای دستگاه های تشخیص اثرانگشت-چهره به علت مزیت های مختلف آنها افزایش یافته است. با در نظر گرفتن فاکتور هزینه میتوان گفت که تشخیص چهره گزینه ی خوب بعدی پس از تشخیص اثرانگشت است، چرا که در تشخیص چهره نیازی به لمس چیزی نیست. با بکارگیری سیستم های تشخیص چهره، مواردی چون کثیفی، چین و چروک و نظافت دیگر مسئله برانگیز نخواهند بود، چرا که این سیستم ها برای ارزیابی فرد موردنظر از ویژگی های ظاهری چهره ی افراد استفاده میکنند. همچنین در این سیستم ها، شرایط پوست صورت اهمیتی ندارد. با کمک تکنولوژی های تشخیص چهره جدید، ثبت چهره ی افراد به سادگی ارائه ی یک فایل تصویری بوده تا بدین شکل کاربر مربوطه بتواند به صورت دورادور چهره ی خود را ثبت کند. به این دلایل، سیستم های تشخیص چهره اغلب به عنوان یک تکنولوژی بیومتریکی مناسبتر تلقی میشوند.
دقت و درستی تکنولوژی های تشخیص اثرانگشت و چهره هر دو تضمین شده است. با این حال تکنولوژی های تشخیص چهره نیازی به هیچگونه تماس نداشته و برای صنایعی مناسب هستند که به دلایلی چون طبیعت آن کار یا حفظ قدرت و استحکام دستگاه مربوطه نمیخواهند که کارکنان با آن دستگاه در تماس باشند.
صنایع اقتصادی، بهداشتی، اتوماسیون و تولیدی از جمله صنایعی هستند که از این تکنولوژی بهره میبرند. درخواست های زیادی از سوی صنایعی وجود دارد که خواهان تایید بدون تماس و در عین حال دقیق هستند، دستگاه های تشخیص چندوجهی چنین قابلیتی را در اختیار افراد قرار می دهند.
در آینده پتانسل رشد دستگاه های تشخیص اثرانگشت-چهره بسیار بزرگ خواهد بود. فقط کافی است که نگاهی به گوشی هوشمند خود بیاندازید. تمامی گوشی های هوشمند دیروز (و امروز) به نظر میرسد که دارای سنسورهای اثرانگشت باشند. موضوع مورد بحث فعلی، استفاده از قابلیت تشخیص چهره برای دسترسی پیدا کردن به گوشی هوشمند خود است. صدها میلیون کاربر گوشی های هوشمند در سراسر جهان با کمک بیومتریک ها به گوشی خود دسترسی پیدا میکنند. این روند به رشد خود ادامه خواهد داد و به تدریج به قاعده ای در فضای تجاری تبدیل خواهد شد.
برگرفته از مجله a&s
