از آنجایی که متخصصین علوم پزشکی هنوز به دنبال راهی برای درمان کووید-19 هستند، بهترین راه برای جلوگیری از گسترش سریع این ویروس، مهار نمودن آن با کمک محدودسازی ارتباط افراد دچار این بیماری با سایر افراد است. متاسفانه، گاهی این بیماری هیچ علائمی ندارد. یا اینکه علائم آن بسیار شبیه به آنفلوانزاهای معمول و رایج است و همین باعث میشود تا افراد فکر کنند که این بیماری جای نگرانی چندانی ندارد. علاوه بر این، حتی زمانی که علائمی هم وجود دارد، ممکن است که افراد متوجه آن نشوند.
نخستین گامی که مقامات دولتی سراسر جهان برای مهار شیوع این ویروس برداشتند، تقویت سیستم های نظارتی موجود در فرودگاه ها و سایر درگاه های ورودی بود تا ورود افرادی را که از کشورهایی که شیوع این ویروس در آنها فاجعه بار بوده است، کنترل کنند. اینجا درست همان جایی است که نخستین خط دفاعی کشورها با مجموعه ای از راهکارهای مربوط به نظارت تصویری و یا سایر راهکارهای سنسور-محور شکل می گیرد.
1. مانیتورینگ دمایی
یکی از رایج ترین راهکارهای استفاده شده در این مورد، دوربین های بررسی دمای بدن افراد بوده است که مخصوصا در فرودگاه ها و بسیاری از ساختمان های عمومی یا دولتی به کار گرفته شده اند.
برای سالها، استفاده از سیستم های تب سنج در مکان های با میزان رفت و آمد بالایی چون فرودگاه ها بسیار رایج بوده است. دوربین های تشخیص تب، افرادی را که نشانه های احتمالی یک بیماری را دارند، شناسایی میکنند. همچنین این دوربین ها میتوانند اثری بازدارنده روی افرادی داشته باشند که علیرغم بیمار بودنشان قصد ورود به فضاهای عمومی را دارند.
از دوربین های تحت شبکه یا دماسنج های غیرتماسی معمولا به عنوان یک ابزار کنترل غیرتماسی استفاده میشود تا تفاوت های موجود روی دمای سطح پوست و تغییرات الگویی تشخیص داده شوند.
2. فراتر از تصویربرداری حرارتی
علیرغم اینکه در گذشته از تکنولوژی تصویربرداری حرارتی در تشخیص افراد با درجه دمایی بالاتر استفاده میشد، برخی از شرکت ها تکنولوژی های جدیدی را مطرح کرده اند که مدعی دقیقتر و مقرون به صرفه تر بودن هستند.
به عنوان مثال، برخی از این تکنولوژی ها قادر به تشخیص تغییرات صورت گرفته در چشمان یک فرد هستند و میتوانند علائم یک عفونت را در آنها تشخیص بدهند. این سیستم های تصویربرداری حرارتی میتوانند در مواردی دچار اشتباه شوند، چرا که احتمال آن وجود دارد که یک فرد از یک اتاق گرم بیرون بیاید و در نتیجه دمای بدن بالاتری در مقایسه با سایر افراد داشته باشد.
اما تکنولوژی های پیشرفته مرتکب چنین اشتباهاتی نخواهند شد، چرا که این تکنولوژی ها روی نقاط سوژه ی موردنظر خود دقیقتر عمل میکنند.
3. این تکنولوژی ها تا چه حد کارآمد هستند؟
علیرغم اینکه در حال حاضر این تکنولوژی ها در بازار رایج و مطرح هستند، برای گرفتن نتایج بهتر همچنان باید اقدامات بیشتری صورت بگیرد. یک دوربین حرارتی یا یک تکنولوژی مرتبط زمانی کارآمد خواهد بود که راهی برای کنترل جمعیت وجود داشته باشد، اما در بیشتر جاها، هیچ راهی برای مدیریت کارآمد افراد وجود ندارد.
این دوربین ها کارآمد هستند، اما زمانی که نوبت به پردازش خیل بزرگی از جمعیت افراد میرسد که در ساختمان های تجاری و یا حتی ایستگاه های قطار و مترو حضور دارند، جدا کردن افراد کار دشواری خواهد بود. یک راهکار بهتر، یک سیستم تشخیص دمای بدن خودکار است که علاوه بر تشخیص دمای بدن افراد، هویت آنها را تصدیق کرده و یا تلاش میکند تا یک فرد را شناسایی کند. چنین راهکارهایی میتوانند با سیستم های کنترل دسترسی تلفیق شوند تا به صورت کارآمد از ورود فردی که دچار تب شده جلوگیری کنند. مخصوصا سیستم های تشخیص چهره ای که هیچ نیازی به تماس نداشته و عملکردی سریع دارند. البته که با توجه به شرایط پیش آمده ی کانونی و ماسک های روی صورت افراد، تکنولوژی تشخیص چهره نیز دوباره به صورت جدی تحت بررسی قرار گرفته است. برخی از شرکت ها مدعی شده اند که توانسته اند راهکارهایی را ارائه کنند که میتوانند حتی با وجود ماسک های روی صورت افراد آنها را شناسایی کنند، اما در اکثر موارد این کار، کار سختی باقی خواهد ماند.
با این حال، به نقل از اِمینا چِن، مدیر فروش شرکت ژئوویژن: «در این شرایط به شدت بحرانی، در راهکارهای کنترل دسترسی مورد استفاده، بدون تماس بودن از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. شرکت ژئوویژن کارتخوانهای تشخیص چهره و دکمه های خروجی بدون تماسی ارائه میکند که تمامی نیازهای پیش آمده با توجه به شرایط کنونی را پاسخگو است.»
برگرفته از مجله a&s
