زمانی که جهان از دست ویروس واگیردار کووید-19 خلاص شود، بدون شک در ساختار تولید جهان باید یک سری تغییرات صورت بگیرد. ضربه های وارد شده به زنجیره ی تأمین و نیاز به بهره وری بالاتر در یک محیط امن، مدیران کارخانه جات را بر آن می دارد که استراتژی های مربوط به اتوماتیک سازی و دیجیتال-سازی را به کار ببندند.
افزایش بکارگیری یک اتوماسیون انعطاف پذیر
اتوماسیون یا اتوماتیک سازی بیشتر هر روز بیشتر از دیروز در میان صنایع مختلف شهرت پیدا کرده است. و انتظار می رود که دغدغه های مربوط به این ویروس واگیردار تا حد بالایی بتواند بکارگیری اتوماسیون بیشتر را توجیه کند.
افزایش سریع هزینه های مربوط به کارگران در کشورهای برون مرزی سنتی، شرکت ها را بر آن داشته است که از آپشن های اتوماسیون صنعتی انعطاف پذیرتر و جدیدتری همچون بازوهای هوشمند استفاده کنند. این آپشن-ها باعث می شوند که فرآیندهای مربوط به تولید، سرهم کردن و عملیات های پایانی تولید یک محصول در جایی نزدیک تر به بازار هدف محصولات نهایی انجام شوند.
اتوماسیون می تواند به پرکردن جای خالی مهارت های در حال پیشرفت کمک کند. بیشتر شرکت ها نگاهشان به سوی اتوماسیون و روباتیک خواهد تا با آنها جای خالی کارگران بامهارت را جبران کنند. با این کار شرکت ها می توانند به کارکنان خود نحوه ی برنامه ریزی و نگهداری از روبات ها را یاد بدهند و به جای انجام کارهای پیش افتاده با دست خود، به مدیریت فرآیندهای مربوط به اتوماسیون بپردازند.
ارزیابی دوباره ی زنجیره های تأمین
با شیوع ویروس کرونا و تعلیق موقتی تولید در کارخانه های چینی، اختلال در زنجیره ی تأمین خودش را به عنوان یکی از نخستین مسائل ایجاد شده در نتیجه ی مبارزه با کووید-19 نشان داد. طبق تحقیق انجام شده در روزهای اولیه ی ماه مارس که توسط مجمع ملی تولیدکنندگان آمریکا انجام شد، یک سوم شرکت کنندگان این تحقیق دچار مشکل در زنجیره ی تأمین شده بودند – که این مشکل به قیمت از دست دادن زمان و پول آنها بود. به همین خاطر، کارخانجات سراسر جهان باید نگاهی جدی به این قضیه داشته باشند و زنجیره های تأمین خود را دوباره ارزیابی کرده و بازنگری کنند.
مسائل ایجاد شده در نتیجه ی ویروس کووید-19 باعث شد که کارخانجات متوجه دراز و طویل بودن زنجیره-ی تأمین خود شوند؛ آنها فاقد برنامه ی جایگزینی بودند که یک ظرفیت تأمین استراتژیک حداقلی را نزدیک به محل استقرارشان حفظ کند؛ و با این وضعیت، آنها هیچ کنترلی روی سرنوشت خود نداشتند و یا کنترل کمی روی امور داشتند و بسیار آسیب پذیر شده بودند.
یکی از راهکارهای رفع این مسائل، دیجیتال سازی زنجیره های تأمین بود. گنجاندن زنجیره ی تأمین و شبکه ی شرکا در مدیریت عملیاتی هوشمند و همزمان با وقوع رخداد در کارخانه، به اعضای زنجیره ی تأمین اجازه می دهد که به صورت همزمان با وقوع رخداد و خیلی سریع پاسخگوی بازار در حال تغییر یا تقاضاهای مشتریان باشند. کارخانه ی موردنظر می تواند از قبل اولویت های تولید را برای رسیدگی به هرگونه مسائل ایجادشده در این زنجیره، تحویل کالاهای ناموفق، ناموجودی و غیره تغییر بدهد.
شیوع ویروس کرونا شاید کاتالیزگری برای بیشتر کارخانه هایی باشد که سیستم های اتوماسیون کارخانه ی خود را با برنامه های زنجیره ی تأمین و سیستم های اجرایی تلفیق می کنند.
برای سال هاست که وندورهای ارائه ی راهکار در تلاش هستند تا این راهکارهای مختلف را کنار هم بیاورند و شاید این کار باعث افزایش بکارگیری آنها شود. آنها می خواهند که انعطاف کلی عملیاتی کارخانه های خود را در پاسخ به مسائل ایجاد شده در تقاضا و زنجیره ی تأمین افزایش بدهند.
کار در عین رعایت فاصله گذاری اجتماعی
شاید فاصله گذاری تنها بخشی از واقعیت جدید زندگی ما باشد، و این کار قطعا باید در فضاهای کاری هم انجام شود تا فرآیند انتقال ویروس به معنای واقعی کند شود. تمامی بیزینس ها، فارغ از حیطه ی کاریشان باید خودشان را با حالت نرمال جدید فاصله گذاری اجتماعی وفق بدهند، کاری که شاید برای برخی از صنایع دشوارتر از سایر صنایع باشد.
برای صنایع سنتی همچون تولید که به شدت به کارگران خود متکی هستند، این به معنای یافتن راه های جدیدی برای برآورده سازی تقاضاها است، بدون آنکه هیچ نیازی به افزودن یا به مخاطره انداختن نیروی کاری فعلی باشد.
بکارگیری تکنولوژی های اتوماسیون سازی این مزیت دوگانه را دارد که علاوه بر بالا بردن بهره وری، فضا را برای کارکنان امن تر می سازد. با این حال، بکارگیری این تکنولوژی ها به این بستگی دارد که آیا می توان آنها را در محیط فنی و فرآیندهای بیزینسی فعلی تولیدکنندگان گنجاند یا نه!
برگرفته از مجله a&s
